ଦିଅ ନା ବିଦାୟ ତାଙ୍କୁ ଛ' ଖଣ୍ଡ କାଠରେ..
ଜାଳି ଦିଅ ନାହିଁ ତାଙ୍କୁ ଚିତାର ଜୁଇରେ..
ଦେଖ.. ବୋଧହୁଏ ସେ ନିଦ୍ରା ଯାଇଥିବେ..
ଅବା ମଗ୍ନ ଥିବେ.. ନିଜ.. ସ୍ଵପ୍ନ ଜଗତରେ..
ପରଖି ଦେଖିବ..ହୁଏତ.. ଲେଖନୀରୁ ଝରୁଥିବ..
କାଳଜୟୀ ଶବ୍ଦ.. ଆଉ ତମ ପାଖେ ଥିବ କାଗଜ ଅଭାବ..
କାନ୍ଥ.. କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର.. ସବୁ ଏକାକାର ଥିବ..
ଶେଷ ଶବ୍ଦ ସବୁ ଭାରି ଅମାନିଆ.. ଅଝଟିଆ ଭାରି..
ଭାରି ଭାରି ହୃଦୟରୁ.. ବୋଧେ ଲହୁ ଝରିଥିବ..
କବି କଣ ମରି ପାରେ.. ତ୍ୟାଗି ଚିନ୍ତା ଓ ଚେତନା..
ଆମେ ବାସ୍ ଜାଳି ପାରୁ.. ଦେହ ମନ.. ଦୁଃଖ ଓ ବେଦନା..
ପାଉଁଶରେ ଭସ୍ମୀଭୂତ..ସବୁକିଛି.. ଅସ୍ଥି ମଜ୍ଜା.. ଆଶୀର୍ବାଦ ହାତ..
ମୃତ୍ୟୁ କୋଳେ କବଳିତ...ସତ୍ୟ.. ଅପ୍ରସ୍ତୁତ!
କବିତାର ପଂକ୍ତି.. ସମ ଜୀବନର ସ୍ରୋତ..
ଯେବେ ଯେବେ ଶ୍ରୋତା କର୍ଣ୍ଣେ ହେବ ଗୁଞ୍ଜରିତ..
ପୃଥିବୀର ଆରପଟେ.. ସେବେ ହେବ ବେଦ ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରିତ..
ମୁଗ୍ଧ ସେଇ "ବଂଶୀସ୍ଵନ" ତୋଳୁଥିବ.. ମଧୁର ସଙ୍ଗୀତ..
ଧୂପ ଝୁଣା ସମ.. ମହମହ ବାସ୍ନାରେ ମହୀୟାନ ଯିଏ
ସିଏ କିବା ପାଉଁଶର ନିଆଁରେ ଜଳିଜଳି ଯାଏ..??
ଲିଭେ ନାହିଁ ଶବ୍ଦ କେବେ ମନ ମସ୍ତିଷ୍କରେ...
କବି ବଞ୍ଚିରହେ ସଦା କାବ୍ୟ କବିତାରେ...
-ବଂଶୀ ଅଙ୍କଲ ଙ୍କ ଆତ୍ମା ର ସଦ୍ଗତି କାମନା କରୁଥିବା ସ୍ନେହର ମାମୁନ-
No comments:
Post a Comment